بیمه ی عمر و زندگی
نقش‌های اصلی در بیمه‌های زندگی عبارتند از بیمه‌گذار، بیمه‌شده و ذی‌نفعِ بیمه‌نامه. بیمه‌گذار مالک بیمه‌نامه است و حق بیمه را می‌پردازد؛ بنابراین تصمیم‌گیری در مورد همه اجزای بیمه‌نامه از جمله تعیین ذی‌نفع، بر عهده بیمه‌گذار است.
بیمه‌شده، فردی است که زندگی‌اش بیمه شده و درصورتی‌که در طول مدت بیمه‌نامه فوت کند، غرامت فوت به ذی‌نفع پرداخت می‌شود. ممکن است بیمه‌گذار و بیمه‌شده، یک نفر باشند؛ یعنی یک شخص خودش را بیمه کند. اما این امکان نیز وجود دارد که این دو نقش، دو نفرِ مختلف باشند. در صورت فوتِ بیمه‌شده، تنها شخصی که می‌تواند غرامت فوت را دریافت کند، ذی‌نفعِ بیمه‌نامه است؛ بنابراین بازنگری بیمه‌نامه توسط بیمه‌گذار و اطمینان از این که ذی‌نفع به‌درستی در بیمه‌نامه ذکر شده‌باشد، اهمیت زیادی دارد. ذی‌نفع بیمه‌نامه ممکن است یک یا چند نفر باشد. درصورتی‌که در بیمه‌نامه چند نفر به عنوان ذی‌نفع ذکر شوند، باید درصد سهم هر یک از آن‌ها مشخص شده‌باشد. بیمه‌شده نمی‌تواند ذی‌نفع بیمه‌نامه نیز باشد، اما بیمه‌گذار و ذی‌نفع ممکن است یک نفر باشند. در برخی از کشورها برای کاهش میزان مالیات، توصیه می‌شود که بیمه‌گذار، یکی از نقش‌های ذی‌نفع یا بیمه‌شده را نیز دارا باشد.
انواع
به‌طور کلی بیمه‌های زندگی به سه دسته کلی تقسیم می‌شوند؛ بیمه عمر مدت‌دار، بیمه تمام‌عمر و بیمه مختلط.
در بیمه عمر مدت‌دار، بیمه‌گذار حق بیمه تعیین شده را برای مدت معینی پرداخت می‌کند و در صورتی که در طی مدت قرارداد فوت کند، شرکت بیمه به ذی‌نفع بیمه نامه مبلغ مشخصی را می‌پردازد. این بیمه نامه ساده‌ترین نوع از بیمه‌های زندگی محسوب می‌شود.
در بیمه تمام‌عمر، مدت بیمه‌نامه نامحدود است و شرکت بیمه متعهد می‌شود در صورت فوت بیمه‌گذار در هر زمانی، سرمایه بیمه‌نامه را به ذی‌نفعان آن بپردازد. حق بیمه پرداختی برای استفاده از بیمه تمام‌عمر به‌طور متوسط ۵۰ درصد از بیمه مدت‌دار بیشتر است.
بیمه مختلط، صورت کامل‌تری از بیمه‌های زندگی است که طی آن اگر بیمه‌شده در طی مدت قرارداد فوت کند، سرمایه بیمه نامه به علاوه اصل و سود حاصل از ذخایر بیمه‌نامه به ذی‌نفع پرداخت می‌شود. اما اگر در طول مدت قرارداد فوت اتفاق نیفتد، اصل و سود حاصل از ذخایر بیمه‌نامه به بیمه‌گذار پرداخت می‌شود.